Ο Άγγελος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Ένας άνθρωπος που δεν λύγισε από τις δυσκολίες της ζωής και τις χρησιμοποίησε για να γίνει καλύτερος αντλώντας δύναμη από αυτές. Οι γιατροί μπορεί να το ονόμασαν εγκεφαλική παράλυση, εκείνος το ονόμασε δική του διαφορετικότητα.
Ένας μαχητής ζωής με πλατύ χαμόγελο και τεράστια δύναμη ψυχής, ξέρει να κοιτάζει μπροστά, να διαγράφει λαμπρή πορεία και να ανακαλύπτει νέους ορίζοντες. Δείχνει έναν εσωτερικά ήρεμο ζήλο για να πετύχει όλα αυτά που φαντάζουν ακατόρθωτα. Όπως γνωρίζουμε, «το μοιραίο είναι πάντα αναπόφευκτο, αλλά αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι ο τρόπος με τον οποίο μάχεσαι». Και ο Άγγελος δεν σταμάτησε στιγμή να μάχεται.
Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Είμαι ο Άγγελος Πεντάρης και είμαι 25 ετών. Η ιστορία μου ξεκίνησε όταν 4 μηνών διαγνώστηκα με εγκεφαλική παράλυση και τετραπληγία η οποία έγινε λόγω πρόωρης γέννας και έλλειψης οξυγόνου. Οι γιατροί τότε είχαν πει στους γονείς μου ότι δεν θα μπορούσα να κουνήσω τα τέσσερα άκρα μου, ούτε να ζήσω μία ανεξάρτητη ζωή.
Οι γονείς σου όλα αυτά τα χρόνια τι ρόλο είχαν;
Οι γονείς μου είχαν μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση ο ένας με τον άλλο. Η μαμά μου στην αρχή ένιωθε πολλές τύψεις και δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να αποδεχτεί την αλήθεια ότι το παιδί του δεν θα μπορούσε να ζήσει μία ανεξάρτητη ζωή. Δηλαδή να περπατήσει, να τρέξει, να κουνήσει τα χέρια του. Είναι κάτι τόσο τεράστιο και κανένας γονιός δεν προετοιμάζεται να ακούσει αυτά τα νέα για το παιδί του.
Ωστόσο, το κοινό σημείο και των δύο είναι ότι, όπως και να ήταν η φυσική μου κατάσταση, ήταν οι γονείς μου, μ’ αγαπούσαν και με στήριζαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ακόμη κι όταν πήγα να σπουδάσω στο Los Angeles πολλοί άνθρωποι είχαν αμφιβολίες και δεν πίστευαν στις δυνατότητές μου. Οι γονείς μου όμως επέμεναν και μου έλεγαν «κλείσε τα αυτιά σου και προχώρα». Ποτέ δεν μου έλεγαν όχι. Η συμφωνία μας σε οτιδήποτε ήθελα να κάνω ήταν «πάμε να το δοκιμάσουμε αλλά αν δεν τα καταφέρεις δεν θα απογοητευτείς».
Τι σε έκανε να σταθείς όρθιος στα πόδια σου παρά τα εμπόδια; Από πού αντλούσες δύναμη;
Νομίζω το πιο σημαντικό πράγμα για κάθε άνθρωπο, για να πάρει δύναμη, είναι να ξέρει ποιο είναι το κίνητρό του. Όπως αντιλαμβάνεσαι τα κίνητρα με τα χρόνια αλλάζουν. Όταν ήμουν για παράδειγμα 6 χρονών το κίνητρό μου δεν ήταν το ίδιο με τώρα για να κάνω φυσικοθεραπεία. Τότε σκεφτόμουν ότι θέλω να κάνω φυσικοθεραπεία για να μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο με τα παιδιά της ηλικίας μου. Αργότερα στην εφηβεία, όταν ανακάλυψα τα ντραμς είπα η φυσικοθεραπεία θα με βοηθήσει πολύ για να μπορέσω να γίνω καλύτερος ντράμερ.
Πολλές φορές στη ζωή μου πέρασα πολύ πόνο, είτε ήταν από χειρουργείο, είτε από μυϊκούς σπασμούς. Έκανα πολλή γυμναστική για να μπορώ να βελτιωθώ και να κάνω αυτό που έκανα. Στην εφηβεία με ένοιαζε να μην πονάω, να γίνω καλύτερος ντράμερ και ταυτοχρόνως όλα αυτά που περνούν στο μυαλό ενός έφηβου. Αρχίζεις και σκέφτεσαι την εμφάνιση, πως σε βλέπουν τα κορίτσια, οπότε κι αυτό είναι ένα κίνητρο για να γίνεις καλύτερος.
Υπήρξε κάτι που στερήθηκες λόγω της κινητικής δυσκολίας;
Υπήρχαν αρκετά αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν λιγότερα. Κάτι που με ενοχλούσε ήταν ότι δεν μπορούσα πιο μικρός να κάνω ποδήλατο ή skate μόνος μου, και να είμαι ανεξάρτητος, να πάω π.χ στην πλατεία. Με ενοχλούσε που έπρεπε να έχω κάποιον δίπλα μου για βοήθεια. Δεν μπορούσα επίσης να κάνω skateboard ή κάποιο άθλημα με σανίδα γιατί δεν είχα τότε την ισορροπία και τη δύναμη να τα καταφέρω.
Στεναχωριόμουν πολύ, αλλά δεν ήξερα ότι μετά από χρόνια θα κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα, να κάνω windsurf και wakeboard. Μπορεί επίσης να μην μπορώ να περπατάω μεγάλες αποστάσεις αλλά κατάφερα να οδηγάω, έχω το αυτοκίνητό μου και είμαι ανεξάρτητος. Όλα με τον καιρό αλλάζουν, σίγουρα όμως υπήρχαν πολλές φορές που ένιωθα ότι στερούμαι πράγματα στο παρελθόν.
Έχουμε δει ότι έχεις δοκιμάσει πολλά σπορ όπως windsurf, πυγμαχία και boxing. Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιο σπορ ποιο θα ξεχώριζες;
Από τα θαλάσσια σπορ (το κολύμπι, το wakeboard, το wakesurf, το windsurf), θα ξεχώριζα το windsurf. Επειδή, όπως σε όλα, έχω παλέψει πολύ για να το κατακτήσω. Αλλά μ’ αρέσει γιατί έχω φτάσει σε ένα αρκετά ψηλό επίπεδο και έχω βρει τον δικό μου τρόπο να κάνω windsurf. Κανένας άλλος δεν κάνει windsurf με τον τρόπο που κάνω εγώ. Αρκετά νωρίς στη ζωή μου έμαθα ότι αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι σαν όλους τους υπόλοιπους δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να το κάνεις.
Με το windsurf μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω με τον δικό μου τρόπο. Δεν μπορώ να σηκώσω το πανί κανονικά με το βάρος του σώματος επειδή δεν έχω την ισορροπία, οπότε σηκώνω το πανί από γονατιστή θέση και την ώρα που το κρατάω κάνω ένα άλμα και σηκώνομαι. Κι αυτό όταν το βλέπουν μπορεί να νομίζουν ότι έχω μπερδευτεί ή ότι δεν έχω εμπειρία, αλλά είναι απλά ο δικός μου ξεχωριστός τρόπος.
Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω θα λάμβανες ξανά συμμετοχή στο “Ελλάδα έχεις ταλέντο”;
Δεν θα άλλαζα την απόφασή μου, θα ξαναπήγαινα. Ήταν κάτι που προέκυψε τελευταία στιγμή. Με κάλεσαν και μου είπαν μεθαύριο έχουμε γύρισμα μπορείς να έρθεις; Έγιναν όλα πολύ τελευταία στιγμή αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία γιατί έκανα κάτι υπό πίεση. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα στην τηλεόραση ντραμς. Επειδή στο μέλλον θα ήθελα πολύ να παίξω και για άλλους καλλιτέχνες, σκέφτηκα ότι αν παρουσιαστεί η ευκαιρία να παίξω ντραμς στην τηλεόραση δεν θα έχω το άγχος αφού το πέρασα.
Ένας άλλος λόγος που θα ξαναπήγαινα στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» ήταν ότι στο τέλος σηκώθηκαν όρθιοι όλοι οι κριτές και ένας από τους κριτές είπε στη μητέρα μου να βγει στη σκηνή. Η μητέρα μου βγήκε στη σκηνή και χειροκροτούσαν όλοι ακόμη πιο δυνατά. Ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή και είχε πολύ αξία και σημασία για μένα. Ήταν σαν να λέω στη μητέρα μου «Έλα εδώ να δεις τι έκανες. Αυτό δεν το έκανα εγώ, μαζί το καταφέραμε. Αυτή η αγάπη που παίρνω εγώ, σου ανήκει και σένα».
Υπήρξαν πολλές στιγμές στη διαδρομή μου που σκεφτόμουν ότι το να είναι κάποιος ντράμερ με τετραπληγία είναι παράλογο. Εκείνη όμως ήταν πάντα δίπλα μου και με στήριζε. Έχω πολλά ευχαριστώ να πω στη μητέρα μου αλλά τότε ήταν σαν να θέλω να της πω συγκεκριμένα ευχαριστώ για τη στήριξη και την αγάπη που μου έχει δώσει στο δρόμο μου για τη μουσική.
Τι είναι για σένα η μουσική;
Για μένα η μουσική είναι φάρμακο, υγεία, ψυχοθεραπεία. Είναι ο τρόπος που βιώνω και επεξεργάζομαι τη ζωή μου. Σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου, έβαζα τα ακουστικά και ήταν σαν να αδειάζουν όλα. Έφευγα από το εδώ, από τον πόνο και τη θλίψη και πήγαινα όπου με πήγαινε το κομμάτι. Κατάλαβα ότι μέσα από αυτή τη στήριξη της μουσικής βρήκα δύναμη να αντεπεξέλθω στις προκλήσεις.
Εάν η μουσική βοήθησε εμένα, σημαίνει ότι μπορεί να γίνει στήριγμα και για άλλους. Έτσι αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική, να γίνω μουσικός και κάποιος να πάρει δύναμη όταν με ακούει. Μπορεί να είναι ένας, μπορεί εκατό, μπορεί και περισσότεροι.
Μίλησέ μας για την ταινία μικρού μήκους.
Όλα ξεκίνησαν από τον Χάρη Παναγιωτόπουλο, τον ιδρυτή και σκηνοθέτη της Lionsroar Drumline (το πρώτο Drumline στην Ελλάδα). Το Drumline είναι αρκετά διάσημο στο εξωτερικό και είναι το σύνολο των κρουστών μέσα σε μία μεγάλη μπάντα παρέλασης. Στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός, καθώς μία ταινία του βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε μένα και την ιστορία μου. Ο σκοπός ήταν να μοιραστώ την ιστορία μου και να παρουσιάσουμε κάποια πράγματα που τα έχω ζήσει όσο πιο αληθινά γίνεται. Ταυτοχρόνως, ήθελα η ταινία να έχει μία ισορροπία και να αναδείξει εξίσου τις δύσκολες με τις όμορφες στιγμές μου. Δούλεψα σε πράγματα που δεν τα είχα ξανακάνει, όπως το να κάνω σκοινάκι ή push ups με κατακόρυφο.
Το project έχει μη κερδοσκοπικό σκοπό. Ωστόσο, όποιος δει την ταινία και θέλει μπορεί να βρει το link κάτω από την ταινία και να κάνει δωρεά στο ίδρυμα “η Χαρά”. Το ίδρυμα το έχω επιλέξει εγώ καθώς γνωρίζω τα άτομα και χαίρομαι που μπορώ να υποστηρίξω τη δουλειά τους. Είναι ένα ίδρυμα που φιλοξενεί άτομα με νοητικές και κινητικές διαφορετικότητες. Θα έλεγα ότι είναι τιμή μου που μπορώ να μοιραστώ την ιστορία μου και μέσα από όλο αυτό να δημιουργηθεί κάτι όμορφο. Τέλος, κάτι που θέλω να αναφέρω είναι ότι όσοι παίζουν στην ταινία είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Είναι οι γονείς μου, η φυσικοθεραπεύτρια μου, ο φίλος μου που με κρατάει στο αμαξίδιο.
Τι μηνύματα θα ήθελες να περάσεις σε όσα άτομα έχουν κινητικές δυσκολίες ή σε όσα άτομα περνούν δύσκολα;
Αυτό που λέω πάντα στις ομιλίες μου είναι ότι δεν μπορώ να πω σε κάποιον «κάνε αυτό που έκανα εγώ». Αυτό το έκανα εγώ γιατί αυτό μπορούσα. Το νόημα είναι να μπορείς να φτιάξεις μία ζωή που αγαπάς πραγματικά να τη ζεις και είσαι χαρούμενος στην καθημερινότητα. Θέλω να ενθαρρύνω τον κόσμο εάν δεν ξέρει ποιο είναι το πάθος του να το βρει κι αν το ξέρει να το κυνηγήσει.
Σε όλη τη συνέντευξη παρατηρώ ότι ο Άγγελος έχει αυτό τον αυθεντικό τρόπο να κοιτά τη ζωή στα μάτια και να εκτιμά κάθε στιγμή. Το γεγονός αυτό είναι ανεκτίμητο.
Άγγελε υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της ψυχής σου.
Η επαγγελματική δουλειά του που μόλις κυκλοφόρησε σε συνεργασία με την Κατερίνα Βατοπούλου
Δείτε επίσης:
Συνέντευξη: Η Ευαγγελία Τσιορλίδα μας μιλά για όλα όσα τη γεμίζουν έμπνευση
