Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ξεχωριστά φεστιβάλ της πόλης. Συνήθως διεξάγεται κάθε φθινόπωρο, ωστόσο φέτος θα γεμίσει ζωντάνια την Αθήνα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι άνθρωποι του φεστιβάλ δημιούργησαν αυτό το έργο στη καρδιά του Μεταξουργείου, με σκοπό να αναβαθμίσουν την περιοχή αλλά και να τη τιμήσουν αφού είναι για εκείνους η Μονμάρτη των Αθηνών. Το φεστιβάλ είναι η καλύτερη αφορμή για να περπατήσουμε στους δρόμους του Μεταξουργείου και του κέντρου γενικότερα και να βρούμε οδούς με ονόματα Γάλλων που ίσως να μη γνωρίζαμε και να ανακαλύψουμε κτίρια που έχουν την δική τους σχέση με την Γαλλία.
Στη περιοχή της πλατείας Βάθη, βρίσκεται η οδός Μαιζώνος, αφιερωμένη στον Nicolas Joseph Maison, τον Γάλλο στρατάρχη που απελευθέρωσε την Πάτρα από τον Ιμπραήμ το 1828. Ο Maison κατέλαβε αμαχητί τα φρούρια της Μεθώνης, της Πύλου και της Κορώνης και τον Οκτώβριο απελευθέρωσε, ύστερα από πολιορκία, τα φρούρια της Πάτρας και του Ρίου.
Παράλληλή της, είναι η οδός Φαβιέρου της οποίας η ονομασία προέρχεται από τον Κάρολο-Νικόλαο Φαβιέρο, Γάλλο φιλέλληνα συνταγματάρχη του πυροβολικού που έδρασε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση. Η Φαβιέρου το 1832 ήταν ανάμεσα στα προβλεπόμενα, στο σχέδιο των Κλεάνθη-Schaubert, βουλεβάρτα (boulevard) των Αθηνών. Θα αποτελούσε τον βόρειο περίπατο της πλατείας των ανακτόρων, δηλαδή της Ομόνοιας. Βέβαια, αφού το σχέδιο για τα ανάκτορα μεταφέρθηκε στη σημερινή πλατεία Συντάγματος, η Φαβιέρου δεν δέχθηκε κάποια αλλαγή.
Ένας άλλος φιλλέλην που τιμήθηκε με αυτόν τον τρόπο (οδός Σατωβριάνδου) είναι ο Φρανσουά-Ωγκύστ Ρενέ Σατωμπριάν, Γάλλος συγγραφέας και πρόδρομος του Ρομαντισμού. Ένα από τα έργα του μετά από ταξίδι που πραγματοποίησε στην Ελλάδα το 1806, ήταν το Οδοιπορικόν εκ Παρισίων εις Ιεροσόλυμα, όπου εξέφρασε την αρχαιολατρεία και τη συμπάθειά του προς τους συγχρόνους του Έλληνες. Ένας ακόμη γνωστός συγγραφέας και φιλέλληνας που θυμόμαστε πλέον αν περάσουμε από την ομώνυμή του οδό, είναι ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο οποίος κατηγόρησε ανοιχτά τον Έλγιν για την αρπαγή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
Πέραν των οδών, στην Αθήνα συναντάμε και τη στάση μετρό Δουκίσσης Πλακεντίας, χωρίς απαραίτητα να αναρωτηθούμε ποια ήταν η Δούκισσα προς τιμήν της οποίας ονοματοδοτήθηκε η στάση. Πέραν της στάσης, ένα ακόμη τοπόσημο που σχετίζεται με εκείνη είναι το κτίριο που στεγάζεται το Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο της Αθήνας, τότε γνωστό ως Villa Ilissia, το οποίο παραχωρήθηκε μετά τον θάνατό της στο ελληνικό Δημόσιο. Η Δούκισσα υπήρξε φιλελληνίς Αμερικανο-Γαλλίδα η οποία έδρασε για την Επανάσταση διαθέτοντας πολλά χρήματα για τον αγώνα. Πέρασε πολλά χρόνια της ζωής της στο Ναύπλιο, στην Αθήνα και την Πεντέλη. Με τον θάνατό της κληροδότησε σημαντικά κειμήλια στο Ελληνικό Κράτος, πολλά από τα οποία διαχειρίστηκε ο Γεώργιος Σκουζές.
Ένας μεγαλύτερος δρόμος, ο οποίος διατρέχει τον Κολωνό είναι η Λένορμαν. Ο Σαρλ Λένορμαν υπήρξε λάτρης της Ελλάδας και των αρχαιοτήτων και εξέχων αιγυπτιολόγος που ταξίδευε στην Ανατολική Μεσόγειο. Άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα και όταν πέθανε, η καρδιά του τοποθετήθηκε σε μαρμάρινη υδρία στον λόφο του Κολωνού.
Ένα άλλο σημείο – ορόσημο για τη γαλλική παρουσία στην Αθήνα ήταν και η Γαλλική Σχολή Αθηνών, που ιδρύθηκε το 1846 ως η πρώτη αρχαιολογική σχολή της Αθήνας. Βρίσκεται υπό την επιστημονική αιγίδα της Académie des Inscriptions et Belles-Lettres και υπάγεται στο Υπουργείο Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας της Γαλλίας.
