Η Jo θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μία μαχήτρια ζωής, μία φράση που είναι κλισέ αλλά στην περίπτωσή της αντικατοπτρίζεται όλο το νόημα. Η ιστορία της ζωής της, όπου η μοίρα της άλλαξε ριζικά όσα πίστευε, έρχεται να μας δώσει τροφή για σκέψη αλλά και το καλύτερο παράδειγμα για το πώς να αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Το τροχαίο που είχε μαζί με την παρέα της το 2015, δεν την κράτησε μακριά από το να ζει την κάθε στιγμή έντονα και όπως εκείνη θέλει.
Πες μας λίγα λόγια για σένα. Πως ξεκίνησε η διαδρομή σου;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο μέχρι τα 18 μου. Ύστερα ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω όπου μένω έως και σήμερα.
Στα 21 μου μετά από ένα αυτοκινητιστικό τροχαίο μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και προσπάθησα να την αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σήμερα, σας μιλάω ως αθλήτρια ξιφασκίας και μπάσκετ αμαξιδίου, καθώς πλέον κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο, κάτι το οποίο προέκυψε μετά τον τραυματισμό μου, το Μάρτιο του 2015. Ασχολούμαι ενεργά με πολλά θέματα γύρω από την αναπηρία και προβάλω μια εκδοχή του lifestyle γύρω από αυτή.
Έχεις πει σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου ότι «το να είσαι δυνατός είναι η μόνη σου επιλογή». Από που αντλείς αυτή τη δύναμη καθημερινά;
Ένα από τα quotes που ταυτίστηκα πολύ έντονα κατά την αποκατάστασή μου ήταν αυτό: «Ποτέ δε ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι κι η μόνη σου επιλογή». Νιώθω πολύ τυχερή που είχα μια δεύτερη ευκαιρία στο να ζήσω, να βρίσκομαι ανάμεσα στα αγαπημένα μου πρόσωπα και να έχω τη δυνατότητα να εξερευνήσω το κόσμο. Αυτές οι μικρές στιγμές της ζωής που θεωρούμε δεδομένες, αυτές είναι που πυροδοτούν τη θέλησή μου καθημερινά χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κάποια ξεχωριστή «δύναμη».
Υπάρχουν όρια στα θέλω σου; Υπάρχει κάτι που ένιωσες ότι στερείσαι τα χρόνια που ακολούθησαν μετά από το ατύχημα;
Δε βάζω όρια στα θέλω μου αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα όρια μας σταματούν εκεί που αρχίζουν τα όρια του άλλου! Πολλά πράγματα θα μπορούσα να στερηθώ λόγω αναπηρίας γιατί δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση και υποδομές, αλλά με λίγη παραπάνω προσπάθεια πολλά μπορούν να συμβούν. Βέβαια πρέπει να οπλιστείς με λίγο θράσος, υπομονή και επιμονή για να ζήσεις όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά.
Αν κάτι μου έχει λείψει θα έλεγα πως είναι να χορεύω σε ψηλοτάκουνα.
