Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την κεραμική;
Ξεκίνησα αρχικά με τη ζωγραφική. Ζωγράφιζα από μικρή. Κάποια στιγμή δοκίμασα να φτιάξω κάτι με πηλό, νομίζω καλοκαίρι του 2010 στο Λονδίνο. Μετα από αυτό δεν υπήρξε γυρισμός, κόλλησα.
Έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, παρόλα αυτά ταξιδεύεις συχνά. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου ταξίδι;
Έχω πολλά να θυμάμαι, το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Νομίζω πως το καλύτερο ταξίδι είναι αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα!
Συνήθως αντλείς έμπνευση από τα ταξίδια και τις αλλαγές παραστάσεων ή από πρόσωπα και καλλιτέχνες τη δουλειά των οποίων θαυμάζεις;
Τα ταξίδια πιστεύω λειτουργούν περισσότερο σαν καταλύτης, αδειάζει το μυαλό από ό,τι άχρηστο έχει μαζέψει και γεμίζει με ωραίες εικόνες.
Σχετικά με τους καλλιτέχνες, βρίσκω ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη ζωή τους και στις σκέψεις που έχουν αφήσει πίσω τους. Έχω κάποιους αγαπημένους που τους μελετάω χρόνια, διαβάζω βιογραφίες και βιβλία που έχουν γραφτεί γι αυτούς και το έργο τους. Τότε μπορώ να καταλάβω καλύτερα αυτό που βλέπω αλλά και την ουσία της τέχνης τους, το νόημα πίσω από την εικόνα.
Προσωπικά εμπνέομαι κυρίως από τη φύση γύρω μου και τη φύση μέσα μου. Από τα βαθύτερα συναισθήματα, από τη συσχέτιση των αναζητήσεων κάτω από το πρίσμα της δικής μου ματιάς, τον τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι τη ζωή, την ψυχή, αυτό το κάτι άλλο που δεν φαίνεται στην υλη. Κάπου εκεί, όταν τέμνονται οι γραμμές του ενός με του άλλου, συμβαίνει κάτι που πιστεύω πως αξίζει να δημιουργηθεί, αξίζει να φανεί.. Μόνο τότε ξεκινάω ένα έργο, όταν έχω κάτι να πω, κάτι να δείξω προς τα έξω.
Πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει η ολοκλήρωση ενός έργου;
Όταν ξεκινάω να φτιάχνω κάτι συνήθως έχω ολοκληρώσει όλες τις πληροφορίες στο μυαλό μου, όπως πχ. τι υλικό θα χρησιμοποιήσω, τον τρόπο κατασκευής, τους βαθμούς ψησίματος, τα χρώματα ή τα οξείδια. Δηλαδή στο μυαλό μου είναι ήδη πανέτοιμο. Τα χέρια απλώς εκτελούν, σαν να ξέρουν όλο το δρόμο μέχρι το τέλος. Συνήθως δεν μου παίρνει μεγάλο χρονικό διάστημα για να το ολοκληρώσω.
Φαντάζομαι ότι η καραντίνα δε σε επηρέασε πρακτικά να συνεχίσεις την κεραμική. Παρόλα αυτά, σε επηρέασε καλλιτεχνικά; Σε έκανε πιο δημιουργική ή «έχασες» την έμπνευση & την όρεξή σου;
Κατα τη διάρκεια της καραντίνας δούλευα κανονικά. Σαν συνθήκη βρήκα πως είχε ενδιαφέρον. Στην αρχή τρόμαξα, ήταν κάτι ξένο, άγνωστο. Μετά άρχισα να βρίσκω κάποιες καταστάσεις ενδιαφέρουσες κι αυτό με κράτησε σε μία εγρήγορση. Κατα τη διάρκεια και προς το τέλος νομίζω πως έμαθα πολλά. Δεν λειτούργησε αρνητικά όχι. Ήταν μία μεγάλη καμπή που πάντα μέσα από κάτι τέτοιες καμπές, βγαίνουμε διαφορετικοί, αλλιώτικοι, συνήθως με θετικό πρόσημο.
Σε κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με την κεραμική τέχνη, πώς θα του περιέγραφες τη διαδικασία και την ευχαρίστηση που αντλείται από αυτήν; Ποια είναι τα συναισθήματα που σου προκαλεί;
Νομίζω πως η κεραμική είναι μια ενασχόληση που τα τελευταία χρόνια είναι πολύ ελκυστική γιατί έρχεται σε αντίθεση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής που είναι πάντα σε εγρήγορση. Είναι μία διαδικασία που όλη η ενέργεια του μυαλού συγκεντρώνεται στα χέρια κι αυτό από μόνο του είναι πολύ χαλαρωτικό.
Επίσης είναι μια μορφή τέχνης που χαρακτηρίζεται ως “πρακτική τέχνη” γιατί τα αντικείμενα που μπορεί κανείς να φτιάξει είναι έτοιμα για καθημερινή χρήση. Ωστόσο, η κεραμική έχει τις δυσκολίες της. Είναι μια τέχνη που θέλει τον χρόνο της, δεν είναι για βιαστικούς.
Ο πηλός αφού πλαστεί και γίνει ένα αντικείμενο, μετά χρειάζεται χρόνο για να στεγνώσει, χρόνο για να ψηθεί, να υαλωθεί και μετα πάλι χρόνο για να ξαναψηθεί. Είναι στάδια απαραίτητα για το τελικό αντικείμενο. Επίσης η κεραμική σε διδάσκει πως να αφεθείς και να μην έχεις τον έλεγχο των πάντων, γιατί τη μισή δουλειά την κάνεις εσύ και την άλλη μισή την κάνει η φωτιά. Μπορεί να έχεις περάσει ώρες φτιάχνοντας ένα αντικείμενο και μετά το ψήσιμο να βγει παραμορφωμένο, ραγισμένο ή ακόμη και σπασμένο. Έρχεσαι αντιμέτωπος αρκετα συχνά με την απώλεια και θα έλεγα πως κι αυτό ακόμα έχει τη σημασία του.
Το πρώτο βραβευμένο σου έργο «Himba», αναπαριστά ιδιαίτερες γυναικείες φιγούρες, αφρικανικής καταγωγής, κάποιες εκ των οποίων κουβαλούν τα μωρά τους. Ποια ήταν η αφορμή για αυτό το έργο και ποιο μήνυμα θα ήθελες να περάσεις στον θεατή;
Εκείνη τη περίοδο διάβαζα γι αυτή τη φυλή της Αφρικής, την φυλή Himba, και με εντυπωσίασε πολύ ο τρόπος που οι γυναίκες φέρνουν στη ζωή τα παιδιά τους. Είναι μια ιεροτελεστία που κρατάει ακόμα και στις μέρες μας. Στη φυλή αυτή, η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε, ούτε από τη στιγμή της σύλληψης του αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του.
Έχει μια ποίηση μεσα του όλο αυτό που με συγκινεί. Αυτό το καραβάνι γυναικών συμβολίζει για μένα τον αέναο κύκλο της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών μέσα στους χρόνους, την ακατάλυτη δύναμη της γυναικείας φύσης, την υπερχρονική και διαιώνια ανάγκη των ανθρώπων για μια γη, μία πατρίδα & το ατέρμονο ταξίδι αγάπης και τρυφερότητας που χαρακτηρίζει τη μητρότητα.
Το δεύτερο βραβευμένο έργο σου, Les temps des fleurs, που συμμετείχε και στο Dubai Design Week, είναι – αν μπορούμε να το πούμε – πιο ρομαντικό. Ποια είναι για εσένα η σχέση των λουλουδιών με το χρόνο; Ποια είναι η σχέση σου με τη φύση;
Τα άνθη είναι μια μεγάλη αγάπη. Έχουν μια τελειότητα στα μάτια μου. Είναι το σχήμα που στο καθένα είναι τόσο διαφορετικό, το χρώμα που πάντα με συγκλονίζει, είναι ο τρόπος που είναι πάντα γυρισμένα προς τον ήλιο, σαν να υποκλίνονται… Αυτό όμως που πάντα μου έρχεται ως σκέψη στο μυαλό είναι πως ένα λουλούδι θα ανθίσει πάντα στην ώρα του, είναι ο σκοπός του να ανθίσει, να δώσει ομορφιά, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω του.
Είναι ένα μεγάλο μάθημα αυτό για μένα: πως κάθε φορά, οτιδήποτε κι αν συμβαίνει, στη φύση όλα λειτουργούν ταυτόχρονα. Κανένα λουλούδι δεν έπαψε να ανθίζει γιατί κάποτε υπήρξε πόλεμος, κανένα λουλούδι δεν σταμάτησε τη πορεία του γιατί κάποιος έφυγε από τη ζωή, η αν ήρθε μια πανδημία και ξαφνικά πάγωσε η ανθρωπότητα… Τα λουλούδια ήταν εκεί έξω και άνθιζαν ο,τι κι αν συνέβαινε. Και συνεχίζουν.
Στο εργαστήριό σου κάνεις μαθήματα κεραμικής σε ενήλικες και παιδιά. Πώς είναι η εμπειρία με τα παιδιά και πώς αντιμετωπίζουν τον πηλό;
Τα παιδιά τρελαίνονται να κάνουν κατασκευές από πηλό. Σε μικρές ηλικίες έχουν πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση του πλασίματος και είναι εξοικειωμένα με τα χέρια τους και τις κατασκευές. Η αλήθεια είναι πως και στους ενήλικες μαθητές αυτό αρέσει… που έρχονται σε επαφή με το παιδί που έχουν μέσα τους!
Ανακαλύψτε τα έργα της Δήμητρας Τσουρδίνη στην ιστοσελίδα της dimitratsourdini.com και ακολουθήστε την στο Instagram & στο Facebook για περισσότερες δημιουργίες και έμπνευση!
