Πριν από μερικά χρόνια έτυχε να μάθω για μια παρέα παιδιών που μέσω της τότε Glovo και μετέπειτα ethelon, κατάφεραν να φέρουν πολλούς νέους σε επαφή με την έννοια του εθελοντισμού και της προσφοράς. Λίγο αργότερα, έτυχε όχι μόνο να συμμετάσχω σε δράσεις της ethelon αλλά και να γνωρίσω από κοντά ένα από τα κύρια μέλη αυτής της παρέας, τον Κωσταπάνο, με τον οποίο ταξιδέψαμε μαζί στην Σερβία, για το Exit Festival.
Σίγουρα όσοι από εμάς αγαπάμε τα ταξίδια, βρίσκουμε την έμπνευση για τις επόμενες εμπειρίες μας, μαθαίνοντας τις ιστορίες ανθρώπων όπως είναι ο Κωσταπάνος!
Μιλώντας με τον Κωσταπάνο και ακούγοντας όσα μας είπε στο Διακοπές, το μόνο βέβαιο είναι πως η bucket list μας, μεγάλωσε κατά πολύ!
«Αυτήν την στιγμή με βρίσκετε στην Φιλαδέλφεια στις Η.Π.Α. Έπειτα από τρία χρόνια στη Νέα Υόρκη, αποφασίσαμε να μεταφερθούμε λίγο πιο κάτω στον χάρτη και το απολαμβάνουμε πολύ! Και από πλευράς ιστορίας ως η πρώτη πρωτεύουσα της χώρας και από πλευράς τέχνης με μερικά από τα πιο σημαντικά μουσεία αλλά και στην καθημερινότητά της με τις μικρότερες αποστάσεις και το πόσο έχουν οι άνθρωποι εδώ στη ζωή τους τον αθλητισμό.
Συνεχίζω στον ίδιο τομέα με ό,τι έκανα στην Ελλάδα, αυτόν του κοινωνικού αντικτύπου και συγκεκριμένα των ενεργειών του εταιρικού κόσμου για να προσφέρουν στην κοινωνία.
Συγκεκριμένα, εργάζομαι στο RW Institute και ηγούμαι του Nudge the Good, στο οποίο χρησιμοποιούμε την συμπεριφοριστική επιστήμη, για να υποστηρίξουμε τις εταιρίες που συνεργαζόμαστε στο να συμπεριλάβουν πιο πετυχημένα τους εργαζομένους στις πρωτοβουλίες εθελοντισμού & φιλανθρωπίας που σχεδιάζουν.
Έχει πολύ ενδιαφέρον και γιατί μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου έχει σχέση με την ανάλυση του πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος και το πώς παίρνουμε αποφάσεις αλλά και γιατί μου έχει δώσει την ευκαιρία να είμαστε σε απ’ ευθείας επικοινωνία με μερικές από τις σπουδαιότερες εταιρίες στον κόσμο όπως η Nike, τα Starbucks και άλλες πολλές, κι αυτά που σχεδιάζουμε να επηρεάζουν χιλιάδες ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο».
Πώς είναι να μεγαλώνεις με πατέρα travel agent; Ποιο ήταν το πρώτο ταξίδι που θα έλεγες ότι σε συγκλόνισε;
«Ο πατέρας μου εξελίχθηκε τελικά σε travel agent, εξαιτίας του μικρόβιου που είχε για το ταξίδι αλλά και το πάθος του για την εξυπηρέτηση πελατών.
Πριν ακόμα μπει επίσημα στον χώρο, ως οικογένεια ταξιδεύαμε πολύ. Συνήθως έναν χρόνο κρατούσαμε ενέργεια -και χρήματα φαντάζομαι- με κοντινά 3ήμερα και τον επόμενο πηγαίναμε σε νέους προορισμούς! Θυμάμαι πριν ακόμα μπει τόσο πολύ στη ζωή μας το διαδίκτυο, η τραπεζαρία να γεμίζει με χάρτες και οδηγούς, για μήνες πριν το ταξίδι!
Τελικά μετά από δεκαετίες σε διάφορες εταιρίες από παραγωγής τροφίμων σε τηλεπικοινωνίες, αποφάσισε να κάνει το πάθος του επάγγελμα και να ανοίξει το δικό του ταξιδιωτικό γραφείο, με ειδίκευση στις κρουαζιέρες. Fun fact, το πρώτο του πτυχίο ήταν ως μηχανικός και πέρασε μήνες στα καράβια, γνώση που 30 χρόνια μετά βοήθησε πολύ στην κατανόηση των πλοίων για να βοηθήσει καλύτερα τους πελάτες να έχουν την κατάλληλη εμπειρία εν-πλω.
Όσον αφορά το πρώτο ταξίδι που με συγκλόνισε, φαντάζομαι ότι σίγουρα στα 5 μου χρόνια να γνωρίσω τον αληθινό Άγιο Βασίλη στην Λαπωνία -είχε μάλιστα και το γράμμα μου- ή στα 9 μου να δω όλους τους αγαπημένους μου ήρωες στην Disneyland μου έδωσαν μεγάλη χαρά, αλλά λίγο μετά τα 10 μου να δω τόσο διαφορετικούς κόσμους όπως η Ταϊλάνδη και η Μαλαισία μου έδωσε πολλά ερεθίσματα από κουλτούρες, θρησκείες, κτήρια, φαγητά! (ακόμα θυμάμαι το σοκ με τα τηγανητά φύκια)».
Πόσες σφραγίδες έχει το διαβατήριό σου; Πες μας μερικά highlights από σπουδαία αξιοθέατα ή μοναδικά τοπία που έχεις δει.
«Πολύ με στενοχωρεί που πλέον είμαι στο 3ο διαβατήριο μου και δεν έχω τόσες σφραγίδες πλέον. Κι όσο κι αν χαίρομαι για την Ε.Ε. και το πόσο πιο εύκολο έκανε το ταξίδι και έφερε τόσες χώρες κοντά, μου στέρησε κι αυτό επιπλέον σφραγίδες. Ιστορικά όμως, έχω βρεθεί σε 47 χώρες πλέον -σύντομα 50- έπειτα από 3 χρόνια πανδημίας χωρίς νέο προορισμό εξωτερικού, ωστόσο εξερεύνησα πολλές πολιτείες των Η.Π.Α.
Πέρα από την πλάκα και τον ευγενή ανταγωνισμό με φίλους & πατέρα μου για τις χώρες που έχουμε βρεθεί, το σημαντικό είναι το πόσο ανακαλύπτεις την κάθε χώρα. Το να πηγαίνεις Πορτογαλία 3 φορές σε 2 μήνες, να ζεις Ισπανία για 6 μήνες και περνάς τις τελευταίες εβδομάδες με back-pack να τριγυρνάς διαφορετικές πόλεις την Ανδαλουσίας, ενώ τελικά καταλήγεις Μαρόκο, μια χώρα που θα πήγαινες ξανά και ξανά αφού είναι τόσο διαφορετική στο βορρά ως μεσογειακή πόλη, με το ανατολικό κομμάτι στην έρημο, το Μαρακές ένας ξεχωριστός κόσμος γεμάτος χρώματα και γεύσεις και μετά όλο το παραθαλάσσιο κομμάτι στον Ατλαντικό».
«Η Ταϊβάν ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία γιατί είχα Βίζα, κι όχι απλώς σφραγίδα και που την έζησα ως χώρα για 3 μήνες, όπως και η Χαβάη, της οποίας η εξωπραγματική ομορφιά και το πόσα έχει να προσφέρει, είναι κάτι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις! Νησιά στην μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, που όσο κι αν κάνεις Zoom Out στον χάρτη βλέπεις μόνο μπλε και έχουν τα πάντα.
Και μπορεί ο βυθός στις Μπαχάμες να ήταν πιο πολύχρωμος, οι παραλίες στις Μαλδίβες πιο όμορφες, το ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο να είναι πιο όμορφο, τα μονοπάτια σε τροπικά δάση και ηφαίστεια σ’ άλλα μέρη του κόσμου να είναι πιο εντυπωσιακά… το γεγονός ότι όλα αυτά είναι μαζί σ’ ένα νησί όπως το Maui με διαφορετικά κλίματα και παραστάσεις είναι που το κάνει ταξίδι ζωής.
Αφού το να κολυμπάς την μία ημέρα μέσα σε κρατήρα ηφαιστείου βυθισμένο στον Ωκεανό και να σκαρφαλώνεις την επόμενη ημέρα στα 3.000 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας στην κορυφή του Ηφαιστείου Χαλεάκαλα, θες δυο ζωές να το συνειδητοποιήσεις!».
«Στην Αμερική, δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα που σου προκαλεί να βλέπεις να απλώνεται το Γκραν Κάνιον και η ομορφιά του Εθνικού Πάρκου Ζάιον!»
«Αντίστοιχα μοναδικό θέαμα και η Wadi Rum στην Ιορδανία, το να μένεις στην μέση της ερήμου το βράδυ και να κατεβαίνεις με σανίδα την άμμο αυτό το απίστευτο κόκκινο θέαμα λες και είσαι στον Άρη, που χαίρομαι που βλέπω όλο και πιο πολύ κόσμο από την Ελλάδα να πηγαίνει.
Τελευταίο μας ταξίδι στην Αμερική, ήταν στο Nashville, πρωτεύουσα της Country Music (υπάρχουν φίλοι της Taylor Swift; Από εδώ ξεκίνησε!), κι ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις σ’ όλο το κέντρο, το κάθε μαγαζί να έχει live μουσική».
«Ως και οι αλυσίδες fast-food, είχαν stage που έπαιζε μουσική. Το ίδιο ακριβώς και στη Bourbon street της Νέας Ορλεάνης αλλά με τζαζ μουσική.
Αυτές είναι εικόνες, που όσα βιντεάκια ή φωτογραφίες κι αν δεις, δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις. Αυτό προσφέρει το ταξίδι, την ευκαιρία να συμπεριλάβεις και τις 5 αισθήσεις σου σε αυτές τις εμπειρίες!
Τελικά όμως, στο γάμο μας με την Ελεάνα, ονομάσαμε το κάθε τραπέζι με έναν προορισμό που ανακαλύψαμε μαζί και μας χαρακτήρισε ως ζευγάρι και αυτοί ήταν Βιέννη, Βερολίνο, Νέα Ορλεάνη, Brasov (Ρουμανία, απίστευτο roadtrip στα βουνά και τα κάστρα της), Βενετία & Ρώμη, Nassau (Μπαχάμες), Μάουι (Χαβάη), Κύθνος που έγινε ο γάμος, καθώς και οι πόλεις που πλέον έχουμε ζήσει μαζί: Αθήνα, Ατλάντα, Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια».
Η εμπειρία στην Ταϊβάν
Ό,τι και να πω είναι λίγο γι’ αυτό. Πιστεύω είναι το ταξίδι που με έχει χαρακτηρίσει πιο πολύ από το καθένα.
«Δεν γνώρισα απλώς έναν άλλον πολιτισμό, αλλά είχα την δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του πολιτισμού αυτού.
Το ταξίδι αυτό έγινε λίγο πριν γίνω 19, το πρώτο μου καλοκαίρι ως φοιτητής, χάρη στην AIESEC (ένας παγκόσμιος, διοικούμενος αποκλειστικά από φοιτητές, μη πολιτικός/κερδοσκοπικός/κυβερνητικός οργανισμός), που μεταξύ πολλών άλλων, προσφέρει την εμπειρία της είτε εθελοντικής είτε έμμισθης πρακτικής εμπειρίας στο εξωτερικό.
Ήθελα να αναφερθώ σε αυτό, γιατί ως νέος και ειδικά στην Ευρώπη, αν ψάξει κανείς, υπάρχουν πάρα πολλές ευκαιρίες και προγράμματα για να ταξιδέψεις και ζήσεις εμπειρίες στο εξωτερικό δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν, που μάλιστα να περιλαμβάνουν το να γνωρίσεις και ντόπιο κόσμο, γιατί οι πόλεις εν τέλη, είναι οι άνθρωποί τους. Ως και Αμερική, τα πρώτα δυο μου ταξίδια, έγιναν χωρίς κάποιο κόστος, μέσω υποτροφιών, προγραμμάτων ανταλλαγής ή άλλων προγραμμάτων! Αν αγαπάς το ταξίδι, υπάρχουν πολλοί τρόποι για το καταφέρεις!».
«Στην Ταϊβάν συγκεκριμένα, όντως δίδασκα παιδιά σε μια πόλη έξω από την πρωτεύουσα. Μαθήματα όπως μαθηματικά, αγγλικά, ελληνική κουλτούρα, μπάσκετ, κυρίως όμως θεωρώ πως τους προσέφερα την επαφή με την διαφορετικότητα.
Αντίστοιχα όμως έμαθα πολλά πράγματα κι εγώ. Πράγματα που στην Ελλάδα θεωρούσαμε δεδομένα, από την διατροφή που μεγαλώνοντας όλο ακούγαμε την μεσογειακή διατροφή, αλλά δισεκατομμύρια κόσμος τρέφεται με τελείως διαφορετικό πρόγραμμα, όπως το σοκ που είχα αρχικά τρώγοντας κρέας για πρωινό, που όμως σου δίνει πάρα πολλή ενέργεια για μέσα στην ημέρα, το πώς ανακατεύουν ψάρι & κρέας στο ίδιο πιάτο ή οι ώρες που τρώνε, που τελικά και στην Αμερική πλέον πρωινό έχει στις 6 ή 7, μεσημεριανό στις 12 και δείπνο αρκετά νωρίς, όταν στην Ελλάδα όλα αυτά γινόντουσαν αρκετά πιο αργά».
«Αυτό όμως σου μαθαίνει το ταξίδι, να μην κρίνεις ως καλό ή κακό, αλλά να σέβεσαι ως κάτι διαφορετικό και να προσπαθείς να καταλάβεις για ποιο λόγο συμβαίνει και τι μπορείς να μάθεις απ’ αυτό».
Το κεφάλαιο “Εθελοντισμός”
«Όσο κλισέ κι αν ακουστεί, ο εθελοντισμός είναι τρόπος ζωής. Δεν το εννοώ τόσο ως τίτλος «Εθελοντής», όσο ως αντιμετώπιση των πραγμάτων. Μέσω της καλοσύνης, του αν μπορείς να φανείς χρήσιμος κάπου και να το κάνεις. Να είσαι δραστήριος κι αντί να διαμαρτύρεσαι απλώς για πράγματα, να βοηθήσεις στην λύση.
Και χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, όλο και πιο πολύς κόσμος και ειδικά οι νέοι βρίσκουν νόημα μέσα απ’ αυτό και αξιοποιούν τον χρόνο και τις ικανότητές τους με το να προσφέρουν και ταυτόχρονα μέσω αυτού να αναπτυχθούν και να ανακαλύψουν καλύτερα τον εαυτό τους».
«Μάλιστα, το γεγονός πως πλέον όλο και περισσότερες εταιρίες το έχουν εντάξει στην κουλτούρα τους, ώστε οι εργαζόμενοί τους να μπορούν παράλληλα με τη δουλειά τους να συμμετέχουν και να προσφέρουν σε τέτοιες ενέργειες, το κάνει ακόμα πιο σημαντικό, καθώς είμαστε όλοι μέλη της ίδιας κοινωνίας».
Μαζί με τον Άρη και τον Χρήστο προσεγγίσατε διαφορετικά την έννοια του εθελοντισμού στην Ελλάδα. Τι πιστεύεις ότι έχει καταφέρει η ethelon μέχρι σήμερα και ποια είναι τα επόμενα βήματα για το μέλλον;
«Αρχικά, ευχαριστούμε! Τόσο ο Άρης Κωνσταντινίδης, όσο και ο Χρήστος Παναγιώτου, καθώς και τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας της ethelon έχουν όλοι βάλει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους για να συμβεί αυτό, ειδικά σε μια περίοδο που ο εθελοντισμός στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο διαδεδομένος, κι αυτόν τον στόχο είχαμε, την ανάδειξη και την προώθηση της έννοιας του εθελοντισμού στην ελληνική κοινωνία.
Ο μεγαλύτερος αντίκτυπος θεωρώ πως είναι οι ίδιοι του οι άνθρωποι. Το πως πολύς κόσμος πίστεψε πρώτα απ’ όλα στις ίδιες του τις δυνάμεις ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα που άλλοι θεωρούσαν αδύνατα και να γνωρίζει άλλους ανθρώπους με αντίστοιχα ενδιαφέροντα και πιστεύω για να το καταφέρουν μαζί.
Από την αρχική ομάδα, που και οι τρεις ήμασταν παιδιά από φυσιολογικές οικογένειες, δημόσια σχολεία, μάλιστα ο Άρης μεγάλωσε και στην επαρχία και χωρίς να ξέρουμε αναγκαστικά κάποιον ή να έχουμε κάποιες πλάτες, καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι που για 10 χρόνια επηρέασε και ελπίζουμε βοήθησε αρκετό κόσμο, οργανισμούς και εταιρίες. Αντίστοιχα όμως και οι εθελοντές μας και το τι κατάφερε ο καθένας μέσω της εμπειρίας τους αυτής.
Η επιτυχία άλλωστε είναι κάτι τελείως διαφορετικό για τον καθένα! Γι’ άλλον/η είναι είτε η καριέρα και τα εφόδια που θα μπορούσε να πάρει ή οι φιλίες ή η δημιουργικότητα και η ισορροπία!».
Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα
«Δυστυχώς Ελλάδα δεν έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, γιατί κάπως την είχα πάντα δίπλα μου και μου ήταν πιο εύκολο & συναρπαστικό να πάω στην άλλη άκρη της γης. Πριν κάποια χρόνια είχα φτιάξει ένα bucket-list από μέρη που ήθελα να επισκεφτώ και τα κατάφερα όλα, από Λατινική Αμερική και Κούβα έως Βερολίνο και Ρουμανία και το μόνο που είχε μείνει ήταν η Χίος… ακόμα να πάω!
Τώρα όμως που ζω εξωτερικό, αντιλαμβάνομαι το πόσο μου λείπει. Ειδικά που η γυναίκα μου έχει πάει σε τόσα νησιά και προορισμούς.
Το Τολό σε συνδυασμό με το Ναύπλιο θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου ως απόδραση γιατί πήγαινα εκεί από μικρός και μου αρέσει αυτή η ηρεμία που προσφέρει. Παράλληλα η Θεσσαλονίκη πάντα θα είναι αγαπημένος προορισμός, ειδικά για το φαγητό και τα vibes της, ενώ τέλος δεν μπορώ να μην αναφέρω και το νησί μου την Κέρκυρα!».
«Τουλάχιστον, έχω υπάρξει τυχερός γιατί ως πρόσκοπος μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψω πολύ μεγάλο μέρος της φύσης της Ελλάδας, ειδικά βουνά, γιατί με στενοχωρεί που όλοι οι ξένοι που συναντώ γνωρίζουν μόνο τα νησιά μας και όχι το πόσα άλλα έχουμε ως χώρα να προσφέρουμε».
Τι βρίσκεται στην κορυφή της bucket list σου για το μέλλον;
«Άμεσα είναι το ταξίδι του μέλιτος που ετοιμάζουμε, με έναν συνδυασμό Περού & Εκουαδόρ. Από το να σκαρφαλώσουμε στο Μάτσου Πίτσου και να εξερευνήσουμε τα Νησιά Γκαλαπάγκος, μαζί με τις εμπειρίες και γεύσεις που έχουν να προσφέρουν η Λίμα, ο Αμαζόνιος και οι υπόλοιπες περιοχές!
Πλέον με ενδιαφέρει κυρίως η φύση της Αμερικής, ειδικά μετά το βράδυ που πέρασα στο Εθνικό Πάρκο Ζάιον. Γι’ αυτό και το Εθνικό Πάρκο Γιέλοουστοουν, όπως και η Μοντάνα θα είναι το επόμενο μας μεγάλο ταξίδι εδώ.
Όταν σε μερικά χρόνια ξανά έχω ως βάση την Ευρώπη, σίγουρα θέλω να πάω Ισλανδία που φαίνεται επίσης εμπειρία ζωής, να κολυμπήσω ανάμεσα στις τεκτονικές πλάκες και να κυνηγήσω το Βόρειο Σέλας που όπως και η Γροιλανδία πιστεύω θα με αφήσει άφωνο με το θέαμα. Ενώ τόσο κάποιο Σαφάρι στην Κένυα και η κουλτούρα της Ιαπωνίας είναι εικόνες που θέλω να ζήσω. Και φυσικά η Χίος!».
Βρείτε εδώ το website του Κωσταπάνου, το Instagram καθώς και το LiknedIn profile του.
Δείτε ακόμη, στο Διακοπές:
Φώτης Θεοχάρης: Ο ορειβάτης που θέτει στόχους πιο ψηλά από τις κορυφές
