Kάθε νησί δίνει το δικό του χαρακτήρα στη γαστρονομία του και ορισμένα εδέσματα ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο σε κάποιους τόπους.
Συριανά λουκούμια και χαλβαδόπιτες
Το 1822 έφτασε στην αρχόντισσα των Κυκλάδων, τη Σύρο, το πρώτο κύμα προσφύγων από τη Χίο, οι οποίοι έφεραν τη τέχνη του λουκουμιού στο νησί και πρόσθεσαν στην Κωνσταντινουπολίτικη συνταγή τη μαστίχα Χίου. Μέσα στα επόμενα 10 χρόνια είχε βγει η πρώτη μεγάλη παρτίδα συριανών λουκουμιών και το 1837 δημιουργήθηκε η πρώτη επίσημη βιοτεχνία με λουκούμια.
Ο τρόπος παραγωγής μέχρι και σήμερα παραμένει ο ίδιος: στο καζάνι αναμειγνύεται νερό, άμυλο, ζάχαρη, οι χρωστικές και το άρωμα (τριαντάφυλλο, μαστίχα κλπ). Όταν το μείγμα ετοιμαστεί, προστίθενται αμύγδαλα, φιστίκια ή καρύδια και έπειτα απλώνονται σε μια πλάκα, πασπαλίζονται με άχνη ζάχαρη και κόβονται σε μικρά κυβάκια.
Παράλληλα, κάθε τουρίστας της Σύρου φεύγει με μια τουλάχιστον χαλβαδόπιτα στις αποσκευές του. Η χαλβαδόπιτα είναι μια μικρή στρογγυλή πίτα, με δύο λεπτά και τραγανά φύλλα όστιας τα οποία ανάμεσά τους έχουν μείγμα από ασπράδι αυγού, μέλι, ζάχαρη κ.α.
Η μελόπιτα και τα αμυγδαλωτά Σίφνου
Η μελόπιτα Σίφνου χωρίς φύλλο, με μέλι και μυζήθρα είναι μία εύκολη παραδοσιακή πασχαλινή συνταγή, η οποία απογειώνεται από το θυμαρίσιο μέλι του νησιού. Παράλληλα, στη Σίφνο θα βρείτε και εξαιρετικά αμυγδαλωτά, τα οποία εκεί φτιάχνονται σε παραλλαγές: τα αμυγδαλωτά κατσαρόλας, φούρνου και το μακρόστενο αμυγδαλωτό.
