Ο αμπελώνας της Σαντορίνης είναι ένας από τους αρχαιότερους της Ευρώπης με ηλικία περίπου 3.500 χρόνων. Είναι έκτασης 15.000 στρεμμάτων και ξεκινούν από τα δυτικά του νησιού, κατηφορίζοντας προς τις ανατολικές παραλίες.
Σύμφωνα με αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές που έχουν γίνει στο νησί, στη Σαντορίνη καλλιεργούσαν αμπέλια από το 17ο αιώνα π.Χ. Έπειτα ακολούθησε η έκρηξη του ηφαιστείου, το 1600 π.Χ. και έτσι ο προϊστορικός αμπελώνας καταστράφηκε. Μετά από αυτό οι τότε κάτοικοι της Σαντορίνης προσπάθησαν να καλλιεργήσουν διάφορα φυτά όμως μόνο το αμπέλι κατάφερε να ευδοκιμήσει. Ο λόγος για αυτό είναι πως οι ρίζες του κατάφεραν και διαπέρασαν το υπέδαφος. Έτσι, έφτασαν σε βάθος τέτοιο όπου υπήρχε νερό και θρεπτικά συστατικά, αρκετά για την επιβίωσή του. Ένας ακόμα λόγος που η Σαντορίνη έχει κάποια από τα γηραιότερα αμπέλια είναι πως κατάφερε και γλίτωσε από τη φυλλοξήρα.
Στις καλλιέργειες, πρωτοκαθεδρία έχει το Ασύρτικο και ακολουθούν από τα λευκά: Αϊδάνι και Αθήρι ενώ από τα ερυθρά: το Μαυροτράγανο και η Μαντηλαριά.
Κεφάλαιο: Ασύρτικο
Συνήθως όταν μιλάμε για Σαντορίνη το Ασύρτικο είναι ο πρωταγωνιστής. Η καλλιέργειά του καταλαμβάνει 12.000 στρέμματα από τα 15.000 (το 85% δηλαδή της καλλιεργούμενης γης στη Σαντορίνη).
Αυτή η ποικιλία οινοποιείται σε εκδοχές όπως το απλό Ασύρτικο που δίνει κρασιά με οξύτητα και αρώματα λεμονιού, το Βινσάντο ή το βαρελίσιο που έχει άρωμα ξηρών καρπών και βερίκοκου.
Ένα ποιοτικό κρασί σαν το Ασύρτικο αξίζει να συνδυαστεί με το κατάλληλο φαγητό και αυτό είναι τα όστρακα, τα θαλασσινά και τα ψάρια. Μια συνταγή του νησιού με ψάρι είναι η Μπραντάδα Σαντορίνης που περιλαμβάνει μπακαλιάρο ο οποίος περιχύνεται με ένα μείγμα αραιής σκορδαλιάς και σάλτσας ντομάτας. Έπειτα, μπορείτε να συνδυάσετε το Ασύρτικο και με αθερινόπιτα, δηλαδή αθερίνες που τηγανίζονται μαζί με κρεμμύδια και αλεύρι.
Tέλος, άψογα συνδυάζονται με αρνί ή κατσίκι αλλά και με λιπαρά τυριά.
Δείτε επίσης:
Είστε λάτρεις του κρασιού; Αυτοί είναι οι φθινοπωρινοί προορισμοί που σας ταιριάζουν
Καινούργιο αίμα, καινούργιο κρασί: Μία συνέντευξη με τον Αργύρη Γεροβασιλείου
